Contents:
I would like to think that it is all there is to life. Fri Feb 04, 4: It is salvation, or at least how to get it, that divides us people. What do you think if we remove salvation out of the picture, damnation including i think it is over-rated, btw , and just live on love and respect for other people. Fri Jun 10, 6: Mon Jan 26, 5: Ilan ang handol na pinag usap mo? Pag sumagot ka ng matino good na tayo.. May 14, in Maria, Panalangin Sa panalangin na "Aba, Ginoong Maria", si Maria ay hindi kinikilala o itinuturing na "lalaki" bagkus, ito ay "pagkilala" lamang sa kaniyang katayuan bilang isang "banal".
Sa makalumang balarila, ang mag kalalakihan ay may mataas na pagkilala, maging sa Ingles, kapag hindi matukoy ang kasarian, ipinagpapalagay na lalaki ang isang "panggalan" noun. Kahalintulad ng sa Filipino, o Tagalog, si Maria ay binibigyan ng pagbating panglalaki sa panalangin na ito. Ikaw ang kabuhayan at katamisan; Aba pinananaligan ka namin. Ikaw nga ang tinatawagan namin, pinapanaw na taong anak ni Eva.
Ikaw rin ang pinagbunbuntuhang hininga namin ng aming pagtangis dini sa lupang bayang kahapis-hapis. Ay aba, pintakasi ka namin, ilingon mo sa amin, ipakita mo sa amin ang iyong Anak na si Hesus. Santa Maria, Ina ng Diyos, maawain, maalam at matamis na Birhen. Ipanalangin mo kami, Reyna ng kasantusantuhang Rosaryo.
Nang kami'y maging dapat makinabang ng mga pangako ni Hesukristo. Diyos at Panginoon namin, na ang bugtong na Anak Mo ay siyang ipinapagkamit namin ng kagalinga't kabuhayang walang hanggang sa pamamagitan ng kanyang pagkakatawang-tao, pagkamatay at pagkabuhay na mag-uli, ipagkaloob Mo, hinihiling namin sa Iyo, na sa pagninilaynilay namin nitong mga misteryo ng Santo Rosaryo ni Santa Mariang Birhen ay hindi lamang matularan namin ang mga magagaling na hamimbawang nalalarawan doon, kundi naman makamtan namin ang mga kagalingang ipinangako sa amin; alang-alang kay Hesukristong Panginoon namin; na kapisan Mo at ng Espiritu Santo nabubuhay at naghahari magpasawalang hanggan.
Ang mga obispo sa Pilipinas ay may kakayahang magsalin nito sa mas modernong Filipino, Tagalog o kahit ano pang salin. Ngunit, tila ito ay mananatili, hanggat hindi nabibigyan ng atensyon ng kinauukulan. That's my nindo, my ninja way! Mon Jan 26, 6: Page 1 of 2. Previous topic Next topic. Pre, ok lang yan. Ginoo was used, I believe, to raise the stature of Mary to that more than a woman's. Kasi the Church was on a campaign to market virgin Mary at the time. Well, sa tagalog lang yan Just like what they did to the 10 commandments you see posted in front of churches.
But it's a catholic mistake dude, we are debating with mostly born-again believers here. So, it myt not hold ground. IMO Baka sakali lang na may makisamang katoliko dito. I too am for religious freedom, and you will answer for your deeds. Umalis na kayo habang puwede pa huehue - Anekdaw, CAS, hindi lang pangalan ang pagiging iskolar ng bayan - taoAno na namang pinasok mong bata ka. Paunahan na kayong makalabas! Wag papatalo sa takot at inhibisyon. At wag hahayaang matapos ang unang semestre nang hindi natututo ng pag-iisip ng kritikal.
Ang iyong dapat paglingkuran. Hahahaha wala akong gustong sabihin sa kanila because i already hate them for entering up and not turning back haha jk - Katniss, CDI-prepare ang sarili sa maraming sleepless nights and stressful days. Maging friendly dahil makakatulong sila sa pag-aaral mo, promise. And enjoy your stay in UP!!! Itechiwa na aketch, your emoshownally unstable Lola P! Sabi nemern ng inyong Lolo Upo, maintally unstable rin dawsung! But anyway hemingway, the next iskul year is just around the kanto boyz!!! Are you ready to rak en rol, afowz??!
Mixed emotions aketch about diz isyu! Time to welcome my new afowz and make kaway-kaway and wagayway my hair to the returning afowz! Siyempre happiness aketch about dat! But, may halo-halong kadramahan and kajiritsan dean because more sumvhongs will cam my way nenemern, fo shore!!! But weyt, may ilung pahabol pang sumvhongs from my afowz na nag-shoshorty term! Mixed emoshowns inside out upside down sumvhong numvah wan: Where do our grades go, Tito Froppy?
Wazzup wazzup tuluguh da froppiez from Department of Aneksung Charot!!! Diz wan froppy in particular lalo! Nakaka-2 strikes na itech! Strike numbah wan, later than late niyang nilabas ang grades ng aking afowz! Some of my afowz needed their complete grades puruh maka-g ng scholarsheep!!! Strike numbah tu, suprise b e a c h!
I n c o m p l e t e bigla ang aking mga afowz, kahit na ilan sa kanila ay number wan sa pagcomplete ng requirements!!!! Whatcha say nemern about dat, dear froppy??! Farang two yirz ka na fong nasa zumbungan ng bvayan ah! My afowszx need der grades din naman no! Mixed emoshowns inside out upside down sumvhong numvah tu: Ilang months nang nakatengga lung ang brand new equipmentz sa lobby ng PGH na zooposedly ay replacement na nang old but definitely not gold na elevatorz nitech!
But for some so-not-awesome reason, waley pa din itechiwa!!!!! So many madlang pipolz need to go up and down and up and down the matarik and madilim stairway to heaven of PGH dahil epic fail iteng elevatorz! And FYI mga afowszx, itsung eleveytor na itey ay imbyerna! Lalo na ung za lobby! Bawal kang tumayo za gitna cuz mao-overload! Parang thrift to Zerusalem ang peg! Please please please nemern, PGH adminz, make minion rush the leveling up of your elevatorz!
So kawawa your patientz! And dats it pancit! Ubos na ang emoshowns ng Lola niyowz! Make abang me nuhlung cuz you know, Lola P is just here making hintay for your sumvhongs! With the countrys not improving, but rather worsening, situation, the 6th and last SONA is expected to be just in common theme with its predecessors, an extravagant event held merely for the president to deliver another set of lies, crafted into statements of rhetoric-- meaningless, treacherous and deceptive.
Thickening Poverty LinesDespite its claimed economic growth, the Aquino presidency was slapped by reality, that its people is suffering from severe poverty and that the exodus of Filipinos towards the other countries is a concrete manifestation of its inability to provide jobs and livelihood. In contrary to this, progressive groups claim that the unemployment rate hit higher, recording over Moreover, as contractualization of workers dominates the private sector, government employees experience a perennial delay in receiving their salaries and benefits.
Prices of basic goods and services are also in constant skyrocketing yet only an increase of Php Let alone the governments outright labor export orientation, it is in this regard that most Filipinos choose to flee their homes and seek greener pastures in foreign lands, often coercing them to a life of modern slavery. Furthermore, many Overseas Filipino Workers OFWs are being arrested and falsely accused; some were even executed for crimes they did not commit as the government denies them the adequate support and protection. The case of Mary Jane Veloso highlights the incompetence of the incumbent government in this matter.
The current administration has seemingly perfected the art of negligence and inaction. In a span of five years, it has placed the lives of the Filipino people on a very long death row of poverty and unemployment. Systematic DeceptionsAquino, on his SONA , claimed that the budget on the countrys infrastructures has doubled from He considered this, along with the increasing number of infrastructure projects signed under public-private partnerships PPP , as an achievement of his term.
However, the fact that the Philippines continues to rest in the bottom of the World Economic Forum rankings in infrastructure, landing on 91st out of countries, renders this claim of achievement meaningless. Controversies on different infrastructure projects have also surfaced during the past year. Moreover, it is highly questionable that reblocking projects have always occurred in areas particularly in Baguio City, where the alleged Department of Public Works and Highways DPWH related corruption is most prevalent; while road construction projects continue to be absent in places which are actually in need of such, particularly in rural areas.
The administration also claimed the most number of privatized projects, growing from the seven that he spoke of during his Fifth SONA, to 12 under procurement stage and 9 yet to be rolled during this year. It is ironic that the government is shelling out billions of infrastructure budget when it is depending on private corporations to do the actual job. While the president speaks of public-private partnership ideally, almost all of these projects have been delayed from their deadlines rather than having already been delivered to the public.
For example, renovations on the LRT-2 systems have been lacking with new train carriages and rails, and the only construction completed in this project is the ticketing system. Even government institutions supposedly providing basic social services, especially healthcare, have also been under the scheme of privatization. For instance, the Philippine Orthopedic Center is feared to have higher rates and more expensive services in the future once it is privatized, making it inaccessible to the masses. Workers themselves have protested against this scheme as it will potentially affect their tenure, since institutions will be under new managements.
The supposed goal of the The current administration has seemingly perfected the art of negligence and inaction. Therefore, a government will not view these privatization schemes as achievements if it is sincere in delivering genuine service to its people.
Pagtangis ng Lupang Pinangako - Kindle edition by Angelito Jr Nambatac. Download it once and read it on your Kindle device, PC, phones or tablets. Pag-asa. Karapatan. Dignidad. Iyan lamang ang ilan sa mga ipinaglalaban ni Tonio, isang mag-sasaka sa bukid. Inagawan ng lupa at inalila pa ang kanyang.
It can be recalled that super typhoon Yolanda hit 44 provinces, mostly those in the Eastern Visayas last , affecting 1. The president claimed that the governments response had been quick and that the recovery happened fast. He claimed that Testimonies, however, go in contrast as survivors themselves say that they are neglected by the government. After almost two years since the tragedy, Yolanda survivors remain starving, with little to no availability of relief goods and no access to clean water.
The victims said that the governments reliefs reached them only weeks later after the tragedy with rice weighing less than the announced kilograms intended to be given out. T h e P r e s i d e n t also emphasized that the government was able to reconstruct the damaged electric posts and impassable roads in a span of months yet there are still parts of Eastern Visayas that have no electricity.
The President included the construction of bunkhouses to compensate with the families loss of their homes. However, the bunkhouses provided are rated dissatisfactory and considered too weak that it could easily be destroyed by another typhoon. Basically, what the President boasts about was an entire mockery of rehabilitation and not a solution that corresponds with the much larger problems the victims are facing, that is their permanent shelter and livelihood.
It turned out that the victims helped themselves survive through what was left of them. For the 22, survivors who gathered in the city of Tacloban, it is the non-government organizations who helped them overcome their situation. The victims were left to face the aftermath and no due assistance was given to them.
The same thing happened with the Mamasapano tragedy last January The poorly planned hunt for the alleged terrorist, Marwan, resulted to the death of 44 Special Action Force commandos. Years after Yolanda and months after the tragic Mamasapano incident, the government remain in perplexity as to whose fault these were and whos to blame. No justice was served. The nations traumatic experiences with the infamous Arroyo regime, most especially its legacy of corruption, had clothed the presidential election as a battle banked on the united call of the people for a leader who will eradicate the culture that rots the government from within.
With this, a brand of rhetoric presented as the straight and righteous path came handy and Benigno Simeon Cojuangco Aquino III ascended to power. But five years in office was more than enough for the people to see where this path leads toa condition of aggravated suffering and intensified social injustice. Along with high records of incompetence and failures, the Aquino presidency reeks of the presidents background itself, an executive that functions within principles of landlordism and feudal relations. At higit sa lahat, puro reklamo at sisihang wala namang patutunguhan.
Kasing dami ng mga dahilan ang dami ng mga kabataang hindi sumasali sa rally o kilos-protesta. Ang hirap sa nangungumbinsi sa bagong henerasyon ay patunay na mahirap ding baguhin ang lipunan. Ngunit mas mahirap nga bang magpakilos ng kabataan ngayon? Kung ang problema ay wala sa istruktura ng pagra-rally, nasa istruktura ng pag-iisip at paglaki ng kabataan kaya ang sagot sa tanong sa simula ng artikulo?
Hindi ko trip eh. Lahat ng aspeto ng buhay ng tao ngayon ay kinukulayan ng kompetisyon. Bata pa lamang, itinuturo na ng lipunan na ang sarili lamang ang tanging puhunan na mayroon ang isang tao sa kanyang buhay. Ang perspektiba ng kabataan ngayon ay nakatuon lamang sa kanyang sarili. Para sa henerasyon natin, ang kahalagahan ng buhay ay nasa paghahanap sa sariling pagkakilanlan, at paglinang dito, para magwagi sa kompetisyon, at makapagdala ng pagbabago sa mundo isang buong buhay para gumawa ng makabuluhang legacy.
Ngunit hindi iyon ganoon kadali. Sa bilis ng pag-inog ng mundo, at sa tindi ng kompetisyon sa mundo, kasama na rin ngayon sa pinag-aawayan ang halaga, lugar, at bisa ng pagra-rally. Totoo naman walang panahon ang karamihan sa kabataan sa pagra-rally, at sa halos lahat ng pagkakataon, hindi naman talaga tayo gumagawa ng panahon para sumali sa mga ito. Sa isang panahon kung saan mayroong kasalatan ng identidad, pilit na hinahanap ng kabataan ang kanilang sarili, ngunit hindi nila ito ginagawa sa paraan na masisira ang kanilang lifestyle na kinasanayan.
Para sa bagong henerasyon, hindi ito makikita sa pagra-rally. Para sa bagong henerasyon, malulugi sila sa paghahanap ng sarili at pagbabago sa mundo sa kalsada. At ang lugar kung saan nagtatagpo kasalukuyang lifestyle at sense of fulfilment ay sa social media activism. Nasa loob ng isang apat na sulok na kwarto at computer screen ang oportunidad na mabago ang mundo isang like, share, o retweet lang.
Mabili ring lifestyle ang sa kabataan iyong pagtangkilik sa mga produktong may dinadalang advocacy. Naglipana ang mga organic na produkto para sa mga gustong protektahan ang kalikasan greenwashing. Mayroon namang mapupunta raw sa ganitong komunidad ang kikitain kapag bumili ng lima o sampung piraso ng produkto. Mismong mga oportunidad para baguhin ang mundo na ang lumalapit sa kabataan.
Sino nga ba ang hindi kakagat sa konspeto ng pagtulong sa pagbabago nang walang sinasakripisyong oras para sa sarili? Ngunit, may mundo nga bang nababago? Dahil ginagawa ng lahat, at swak sa lifestyle, natututo ang kabataan na makuntento sa mga limitadong paraan tulad ng social media activism at greenwashing.
Kahit napatunayan na ng mga rally na ang kolektibong pakikipaglaban at pagtawag sa pansin ng pamahalaan ay mas epektibo, ang dedikasyong kailangang dito ay hindi pasok sa isang lifestyle na nangangailangan ng pagmu-multitask. Ngunit kung susuriin ang laman ng ilang posts, ang pamahalaan pa nga ba ang gustong kausapin ng mga social media activists? Kung ang pagra-rally ay nakikitang paraan para marinig ng mga nasa pamahalaan, sino ang kinakalampag ng mga nasa social media?
Ang madalas na sagot ay ang mga tao mismo. Dahil nakikita ng kabataan bilang isang paraan ng pagbabago ay ang pagbabago sa sarili, nagiging adbokasiya nila ang baguhin isa-isa ang kanilang mga gawain upang tumugma sa isang paninindigan at makalayo sa delikadong pamumuhay ng mga sumasali sa kilos-protesta.
Sa usapin ng paghahamig, nagkakaroon din ng isyu ng moral ascendancy ang mga kabataang sumusuporta sa ibat-ibang mga adbokasiya. Nagiging maliit ang pagtingn nila sa mga taong hindi ipinaglalaban ang kanilang ipinaglalaban. Hindi ito tulad ng sa rally na pantay-pantay ang lahat ng tao, at ang di-makaintindi o di sumuporta sa isang adbokasiya ay binibigyan ng edukasyon at pagka-unawa. Burgis din ang ganitong uri ng pagtanaw sa pakikipaglaban, dahil nagiging pribilehiyo para sa iilan ang pagsuporta sa ilang mga adbokasiya.
Kung ang interpretasyon ng henerasyong ito ng pagtulong sa mga biktima ng Yolanda ay ang pagsusuot ng mga t-shirt, ang pagtulong ay para lamang doon sa may kakayahang bumili ng naturang t-shirt. Sa huli, ang uri ng pakikipaglabang alam ng kabataan ay puno ng pagkukulang. Mabuting sumabay sa daluyong ng teknolohiya upang masolusyonan ang problema, ngunit hindi ibig sabihin nito ay naroon lang ang lahat ng solusyon.
Pagandahan ng itsura at aksyon, at ang mananalo lang ang magiging tunay na maimpluwensiya. Mananatili itong huwad hanggang matingkad ang kulay ng kompetisyon, imbes na kolektibong aksyon. Bawal sa amin yan eh. Subalit hindi sa sarili nagtatapos ang lahat. Malaki ang tyansang hindi lang ang kabataan ang pumipigil sa kanilang sarili na sumali sa rally. Paano kung ang lipunang ginagalawan natin ay inuudyok tayong tumanggi sa tawag ng kalsada?
Hindi kapag napag-uusapan ang pagra-rally, marahil ang mga magulang na ang unang pipigil o magpapakita ng pagkadismaya tungkol sa pagsali ng kabataan sa mga kilos-protesta. Sa mga simpleng paraan tulad ng pambabatikos sa bisa ng mga rally, hanggang sa panggigiit ng baon ay napipigilan na ang ilang kabataan sa pagsali. Ang henerasyon na konektado sa mundo online, sa katotohanan, ay hawak pa rin sa leeg ng kanilang mga magulang. Ngunit ang miltanteng henerasyon na kinabibilangan ng ating mga magulang ay maaaring binago na rin ang paniniwala sa pagdaan ng panahon.
Marahil ay hindi nila tuluyang nakita ang pagbabagong dala ng isang kilos-protesta, at sa huli ay inanod na lang ng duda sa ibang pampang. Karamihan sa mga ipinaglaban nilang mga isyu noon ay isyu pa rin hanggang ngayon racism, sexism, same-sex marriage, at napakarami pang iba.
Hindi rin malayong naroon pa ang teorya, pero hindi na sila naniniwala sa praktikang kaakibat nito kolektibo at militanteng aksyon. At dahil ayaw na nilang maranasan natin ang pinagdaanan nila noon, gusto nilang lumayo na tayo sa tingin nilang nakalalasong ugat ng pakikibaka. Ngunit ang bulong ng pagtanggi ay hindi lang manggagaling sa pamilya. Sa halos oras-oras na paggamit ng social media, hindi malayong naaapektuhan nito kung paano natin tignan ang mundo, kasama na rin ang epekto sa kung paano natin nakikita ang pagbabagong kailangan nito.
Ang istruktura ng social media at kung paano nito inilalahad ang mga balita sa tao ay humubog ng panibagong pagtingin sa mga isyu ng lipunan. Ang pagkaka-imbento ng Newsfeed ay dinala ang lipunan sa mas mabilis na pagtanggap ng mga balita kaunting galaw lang ng daliri, nasa ibang istorya ka na nanggaling sa ibang lugar o minsan, ibang source. Ang bilis ng pagdating ng mga isyu sa atin ay nagbigay-daan din sa mabilis na pagkalimot nito. Sa panahon ng social media, mas naging maikli ang ating atensyon sa isang bagay. The medium is the message, ika nga ni Marshall McLuhan.
Sa huli, hindi natin napapansing ginagawa na pala tayo ng mga bagay na ginawa natin. Ngunit hindi nagtatapos sa midyum ang problema sa social media. Marami ring mensahe ang bumabaluktot sa dapat ay malaking hakbang sa pagpapakilos ng mga mamamayan. Ang mabilis na pagkalimot sa mga isyu ay pinapalala pa ng paglabnaw ng mga isyung tunay na nagpapa-isip sa madla, at ng mga kaakibat na isyu na nagpapakilos sa mga ito. Isang balintunay na maituturing ang pagiging digital natives ng kasalukuyang henerasyon. Sa panahong abot-kamay na ang impormasyon at opinyon ng ibat ibang mga tao, ang dami ng nabanggit din sa huli ang nagpapamanhid sa kanila sa mga nangyayari sa lipunan.
Mapapansin lamang ng isang indibidwal ang isang isyu kung nangyari rin ito sa isang tao sa loob ng kanyang social circle. Hindi rin mawawala sa nakaiimpluwensiya sa pagkilos ang institusyong naging pangalawang pamilya natin edukasyon. Ngunit ang pagkawala ng alab ng damdamin ng mga kabataan upang sumali sa mga kilos-protesta ay nag-uugat pa rin sa kung paano nito tinitignan ang edukasyon, at kung paano niya hinahayaan na hubugin nito.
Karamihan sa mga kabataan ang may mataas na pagpapahalaga sa kanilang edukasyon, ngunit katumbas ba nito ang pagkatuto? Na-alienate ang mga estudyante mula sa pagbabagong hangad nila dahil inilalayo sila ng nosyon ng lipunan sa tagumpay. Mula sa pag-aaral at pagdedebate kung paano uunlad ang isang sektor o isang bansa, nailalayo sila sa dapat nilang gawin: Nakapokus ang kabataan sa pag-aaral at pagtratrabaho nang matindi upang makaraos sa buhay, ngunit hindi nila napapansin na ang ganitong sistema ay unti-unting tinatanggalan sila ng buhay.
Ang karunungang pinaghirapan nila upang mabago ang lipunan ay hindi nila kayang mabili dahil nakapaloob sila sa isang sistema at pag-iisip na pumupigil dito sa pamamagitan ng indibidwalismo at pagtanggi sa mga radikal na teoryat praktika. Sa panahong idinidikta ng lipunan, ng media, at ng pamahalaan ang mga pangarap na dapat i-demand ng kabataan sa henerasyong ito, ang konsepto ng pag-ra-rally ay nagiging isang mito. Sa isang lipunang unti-unting nagiging indibidwalistiko, isang magandang tanawin ang kilos-protesta.
Isang paalala na ang mga Pilipino, higit sa lahat ng magaganda nitong katangian, ay marunong makiisa at magsakripisyo para sa marami. Panahon na para ibalik ang konsepto ng rally sa prinsipyo ng kabataan. Panahon na para muling buhayin ang apoy ng sama-samang pagkilos hindi lamang para sa pangarap ng isa, kundi para sa kinabukasan ng lahat.
Panahon na para tuwirin ang baluktot na paniniwala ng henerasyong ito, bigyan ng gaspang ang kanilang boses, at dagdagan ng tindig ang kanilang mga kamao. Dahil kung ang kabataan nga ngayon ang pag-asa ng bayan, ang di pagyugyog sa kanilang mga prinsipyo ay tuwirang pagsuko ng bandila sa kalaban. May handa pa bang lumaban? Tinatawag na tayo ng sambayanan. Intindihin niyo po wala tayong sapat na kagamitan at teknolohiya upang maagapan ang mga sakunang darating.
Buti nga po agad tayong nabigyan ng babala hinggil sa West Valley Fault. Pero, huwag naman tayong masyadong demanding na agad itong solusyunan. Higit dito, nandiyan din ang mga kalaban natin sa politika. Sa aking mga ieendorso mula sa Liberal Party, nakita niyo naman kung gaano kaganda ang aking nasimulan sa aking termino lahat ay may potensyal na ipagpatuloy.
Ang hindi lang siguro katanggap-tanggap na ipagpatuloy ninyo ay ang mga kasong ibinabato sa akin ng oposisyon. Dinala ko kayo sa starting line ng tuwid na daan. Sa pagtatapos, ang mandatong nakuha noong ako ay naluklok sa pwesto ay patunay na umaasa pa rin ang Pilipino sa pagbabago. Iba na talaga ang sitwasyon. Pwede na muling mangarap. Tayo nang tumungo sa katuparan ng tuwid na daan, at patuloy na sisihin ang administrasyong Arroyo sa problema ng bayan.
Sama-sama nating tahakin ang tuwid na daan kahit walang paroroonan. At tandaan po ninyo, sa natitirang ilang buwan ko sa Palasyo, habang wala pa rin akong natatanggap na utos kay bossing Barack, kayo pa rin ang boss ko. Inaamin ko naman, wala akong pakialam sa kalagayan ng bansa nung hayskul. Kagaya ng karamihan, hindi rin kagandahan ang pagkakaalam ko sa depinisyon ng aktibismopuro ingay at gulo.
Pero simula nang mamulat ako sa kapangitan ng mapagpanggap na sistema, noon ko lang din napagtanto na may rason ang aktibismo. At sa tuwing naaalala ko kung bakit mas pinili ko ang magsulat para sa bayan kaysa mag-aral full time, ginaganahan akong magsulat, nagiging maambisyon at nangangarap na kahit sana sa ilang pahinang aking isinusulat ay may mabago sa mundong aking ginagalawan. Bagamat hilig ko ang pagsusulat, hindi maiiwasang maubusan ng mga salita. Dumating na rin ako sa puntong ayaw ko nang ipagpatuloy ang paglilingkod at ang pagsusulat.
Masyadong maraming balakid at masyadong maraming rason. Marami kasing pinapagawa sa major namin, pa-major yung isa naming GE, traffic sa Coastal road, tinatamad akong magsulat at marami pang iba. At dahil nga dumadating din ako sa punto kung saan nadadaig ng mga personal kong problema ang pagibig ko sa bayan, kinalaingan ko tuloy ng motibasyon upang tumuloy sa pakikibaka.
Kaya heto ang isa pang sinabi niya sa kin, ba isang sakit ang kagustuhang ipaglaban ang tama. Umaasa ako na kahit papaano, ay mabago ko ang iyong persepsiyon sa aktibismo, kagaya nang kung paano nabago ang akin. Sa huli, sabi niya sa kin, Kung hindi magiging matalas ang mga salita, bakit pa tayo magsusulat? Para saan pa ang espada kung hindi rin susugat? Hindi nga naman nananatiling tahimik ang gabi. Maski ang pigil na paghikbi ay kalaunang magiging iyak at pagtangis.
Maski ang pagsusulat ay gumagawa rin ng mahinang kaluskos kapag humahalik na ang pluma sa papel. Nararapat lamang basagin ang katahimikanng mga api, ng mga patuloy na pinagkakaitan, lahat ng nasa ilalim ng pahamak na piramid. Kaya kahit mahirap maghanap ng mga tamang salita at masyadong marami pa ang mga balakid, hindi ako titigil sa pagsusulat.
Sa ngayon, inaalay ko ang aking braso sa pag-akay sa mga mamamayang sadlak sa dusa. Inaalay ko ang tinta ng aking pluma sa pagsusulat ng mga akdang naglalaman ng mga hinaing na hindi pinapakinggan. Inaalay ko ang aking boses sa pagbibigay tinig sa katahimikan ng mga inaalipin ng bulok na sistema. Higit sa lahat, inaalay ko ang aking saradong kamao sa sambayanang hindi natatakot lumaban.
Mahigit isang taon na rin ang nakalipas mula nang itanong mo ito sa akin.
Ang harurot ng mga dyip ay isa nang simbolong gising pa ang lungsod na ito, kasama ang mga pangarap ng bawat nakalulan at nakakikita rito. Umakyat sa langit; naluluklok sa kanan ng Diyos Amang makapangyayari sa lahat. At idagdag pa kung paano niya malagpasan ang napakalamig at nagyeyelong klima ng mga panahong iyon. Use action, later on you will understand each other like no other. Kasabay ng panahon ng taon na iyon, Pinakasalan ni Mr. Ngunit, tila ito ay mananatili, hanggat hindi nabibigyan ng atensyon ng kinauukulan. Rocky Mountain Collegian June 28 Documents.
Noong mga panahong iyon, hindi pa malinaw kung pag-ibig na nga bang maituturing ang namumuong rebolusyon sa aking dibdib. Hindi pa ako handang iwaglit ang mga agam agam at isantabi ang pag-aalinlangan. Isa pa, hindi pa rin naman kita lubusang kilala noon. Bilang lang sa daliri ang mga pagkakataong nagkausap tayo nang personal bago ka umamin ng iyong nararamdaman. Hindi sa sinusukat ko ang damdamin ng isang tao sa tagal ng pagkakakilala. Kailan ba tayo tunay na nakasigurong oras o tagal ang batayan ng pagmamahal?
Gayong ang oras mismo ay walang kasigurohan. Nagtakda lang talaga ako ng mga pansarili kong pamantayan. At bagaman inamin ko sa iyong gusto rin kita, ayokong magpatianod sa daluyong ng murang damdamin. Sa madaling salita, hindi ko sinagot ang tanong mo. Hindi rin naman kasi ako iyong tipong lango sa ideya ng pakikipagkasintahan. Sa katunayan, hanggang sa ngayon ay hindi ko pa rin lubos na maunawaan ang konsepto ng pagiging magnobyo at nobya.
Hindi ako masugid na tagahanga ng mga ganitong taguri, na tila baga nagbibigay karapatan sa isang tao na angkinin ang isa pa maliban sa kaniyang sarili. Takot ako sa mga ekspektasyong kalakip ng matalik na pakikipag-ugnayan. Ayokong pumasok sa isang relasyong hindi ko kayang panindigan. Masyadong sagrado ang pagtingin ko sa pag-ibig para sa ganitong uri ng paglapastangan.
Ngunit sinabi mong maghihintay ka hanggang sa tuluyan akong maging handa. Lumipas ang mga araw na kasama ka at unti-unting naging malinaw sa akin ang mga bagay. Unti-unti akong napanatag sa ideyang dati ay hindi ko magawang sang-ayonan. Handa na akong itapon ang dala kong absolutismo at sumubok ng isang bagay na walang katiyakan. Nakahanda na ang isang libong bersyon ko ng Oo, ang deklarasyong ako ay umiibig na nga.